Onlangs keken wij naar een door de Amerikaanse televisiezender FOX geproduceerde serie getiteld ‘The Americans’. De serie gaat over Russische spionnen die decennia lang in Amerika wonen en werken, kinderen krijgen, settelen en na helemaal ingeburgerd te zijn uiteindelijk actieve spionnen worden.
Stel je toch eens voor dat Rusland zo’n spion in zijn zak zou hebben gehad, die het eerst helemaal maakt in de onroerend goed wereld en uiteindelijk op nationale televisie. Een man wiens eerste vrouw een Tsjechische was en derde een Sloveense. Een man die evenals Karl Marx en Friederich Engels z’n paternale wortels heeft in Duitsland.
Wat zou zo’n man doen nadat hij zich kandidaat zou hebben gesteld voor het Presidentschap van de Verenigde Staten? En wat zou Rusland doen? In ieder geval samen flink overleggen over de vraag hoe de tegenkandidaat onderuit gehaald kan worden. Inbreken in e-mails, onjuist nieuws verspreiden, dompers uitvergroten en appelleren aan het onderbuik gevoel van de grote massa. Rusland zou bijvoorbeeld in Sint Petersburg meer dan 90 internettechneuten full time aan het werk hebben kunnen zetten om met hele legers nepaccounts de Amerikaanse presidentsverkiezingen te beïnvloeden.
En om het allemaal te laten slagen zou de kandidaat in kwestie niet eens de meerderheid der stemmen nodig hebben, want het is al vier keer eerder voorgekomen dat een president is verkozen met de minderheid van de stemmen. Door het Amerikaanse systeem kun je namelijk President worden als je de meerderheid van de kiesmannen haalt. Een kwestie van strategisch manipuleren. Stel hij wordt inderdaad President. Nog voordat hij geïnaugureerd wordt zou niets hem in de weg staan om – ondanks een wettelijk verbod – uitgebreid contact te onderhouden met de Russische Ambassadeur, Russische oligarchen, andere stakeholders en op z’n minst de entourage van de President-elect zoals met zijn zoon, schoonzoon en campagnemanager en diens rechterhand.
Na de inauguratie kan de volgende fase van de meesterplan in werking worden gesteld. Alles kan uit de kast gehaald worden om bijvoorbeeld de NAVO en de Europese Unie te laten desintegreren, Canada en Mexico tot op het bot te beledigen en hard bevochten verdragen op te zeggen terwijl bloeddorstige dictators van bijvoorbeeld Noord-Korea en de Filepijnen bewierookt kunnen worden. Een handelsoorlog starten op meerdere fronten tegelijk doet wonderen als het gaat om destabilisatie van het kapitalisme en speelt uiteindelijk alleen maar landen in de kaart die niet of nauwelijks exporteren. Of het moet alleen onmisbare producten zijn zoals olie en gas. Tenslotte zal het geen moeite kosten om het Amerikaanse politieke en maatschappelijke landschap verder te polariseren.
Als het eindelijk zover is en de presidenten van de VS en Rusland elkaar voor een topoverleg ontmoeten, kan niemand ze meer wat maken. Er kan rustig een paar uur gesproken worden zonder adviseurs erbij. Het zou een opmerkelijke stap zijn, maar wie doet hun wat. Geen van beiden legt toch verantwoording af. Wat er besproken wordt zal nooit naar buiten komen. Het Amerikaanse Congres kan er toch geen vinger achter krijgen en hooguit dreigen om de tolk te gaan verhoren als die er al bij was. Zij kan haar controlerende rol niet vervullen en staat – mede door de op handen zijnde tussentijdse verkiezingen – aan de zijlijn.
Je zou er zo een spannende en uiteraard fictieve thriller over kunnen schrijven over hoe een mol na vele jaren in de wachtkamer te hebben gezeten het hoogste ambt in het nu nog machtigste land in handen krijgt.
Michael Toorop