Alweer anderhalve week in huis, wat vliegt de tijd. Gelukkig is het stralend weer en genieten wij van de veranda zonder ons maar één tel te vervelen. Heerlijk meimerend in het zonnetje overdenk ik wat ik allemaal zou kunnen gaan doen. En de opties verdeel ik in twee categorieën: ‘misschien morgen’ of ‘helemaal niet’. Toch maar eerst weer even het laatste nieuws lezen, met als gevolg dat ik er weer helemaal akelig van wordt.
De mailtjes over en van Pulchri Studio vliegen heen en weer. Ook al is Pulchri dicht, er blijft toch genoeg te doen. De laatste bestuursvergadering lijkt alweer maanden geleden, net als de opening van de Voorjaarssalon trouwens.
Ten tijde van de ingelaste bestuursvergadering waren er al de nodige maatregelen door de overheid genomen, dus werd er niet meer gezoend of handen geschud. Terwijl een van de bestuursleden ontsmettende gel op haar handen smeerde, merkte ze terecht op dat we wel heel dicht op elkaar zaten. Het leek toen wat overdreven, maar wij hebben de bestuurskamer lichtelijk verbouwd met kleine tafeltjes en extra stoelen. Zo onwezenlijk. De vergadering ging van start en dus bogen we ons op de hamvraag ‘hoe nu verder’.
Langzaam veranderde de sfeer. De ernst van de pandemie begon steeds verder in te zinken. Na afloop van de vergadering was de sfeer onbestemd en weemoedig zoals Vera Lynn het zou vertolken door te zingen: ‘we meet again, don’t know how, don’t know when’.
We hadden zelf wijn en kaasblokjes van huis meegenomen en dus hebben we na afloop even een laatste glas geheven op Pulchri en de hoop uitgesproken op een spoedig en gezond weerzien. De tafeltjes en extra stoelen gingen aan de kant, we kropen bij elkaar….en proost.
Tja, weer even vergeten die anderhalve meter. Nu zou het ons niet meer overkomen, het moest nog verder inzinken.
Michael Toorop