De duotentoonstelling van Hettie Wempe en Catharina van Velden laat prachtig zien hoe twee verschillende kunstenaars elkaar goed kunnen complementeren. Hettie en Catharina kennen elkaar al meer dan twintig jaar, nog uit hun studietijd aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag.
Na de studie ging ieder een eigen kant op en nadat beiden lid waren geworden van Pulchri Studio werd het contact weer geïntensifieerd. Behalve waardering voor elkaar was er ook bewondering voor elkaars werk en zo is uiteindelijk het idee geboren om gezamenlijk een tentoonstelling te organiseren.
Beiden halen o.a. inspiratie uit imperfectie. Zo is Catharina gebiologeerd door het proces van herstellen en reconstrueren. Oude kapotte materialen redresseren, dus van destructie naar reconstructie. Een mooi voorbeeld hiervan is een oude vertrapte fluitketel die zij vond op straat. De ketel was gescheurd en binnenin was de dikke laag kalkaanslag een stille getuige van het langdurige gebruik. Met veel geduld heeft Catharina de ketel uitgedeukt en de scheuren met ijzerdraad genaaid. Door zichtbare naaisteken wil ze het voor haar noodzakelijke herstelproces laten zien.
Hettie daarentegen richt zich op schilderen en tekenen. Zij zoekt bewust contact met haar toeschouwers en schildert het liefst werk dat hen een spiegel voor kan houden over mens en natuur. Daarbij geldt dat een schilderij niet perfect of af hoeft te zijn. Vroeger had Hettie de neiging om maar steeds door te gaan, maar nu is een schilderij af als het goed is en niet als het perfect is. Ze kan met een gerust hart stukken van een doek oningevuld of ongekleurd laten. Dat laat ook ruimte voor een eigen interpretatie van de toeschouwer. Zo kijken we samen naar een van haar schilderijen met een veld margrietjes. De bovenste helft van het schilderij heeft weliswaar kleur, maar is niet af in de traditionele zin van het woord. Er is geen lucht en er is geen achtergrond. Het is een ruimte waar je zelf iets bij in kunt denken met als bijkomend gevolg dat het bloemenveld juist meer op de voorgrond treedt en alle aandacht krijgt die het verdient.
Overigens kan het maar zo zijn dat Hettie op enig moment verder gaat met een schilderij dat eigenlijk af leek. Alles is een doorlopend proces. Zo ook met de komende tentoonstelling. Catharina en Hettie hebben duidelijke ideeën, maar tijdens het creatieve proces tot aan de inrichting van de expositie kan nog van alles gebeuren en veranderen.
Catharina houdt ook van schilderen, maar voor haar is dat meer om te oefenen, expressief bezig te zijn en ideeën te etaleren. Het naaien van gebruikte materialen is haar grote passie, en dan vooral het herstellen of toevoegen. Het liefst zou ze dingen binnenstebuiten willen keren, op zoek naar verborgen sporen van de vorige maker of gebruiker. En soms knipt ze stukken uit haar eigen tekeningen om die dan weer te gebruiken in een nieuw werk. Bij alles wat zij maakt vraagt zij zich af wat het is en hoe en waarom het gemaakt is. Zo kan ze vergeelde of vergane stukken van een oude foto eruit snijden om die dan weer te vervangen met stukjes op maat geknipte stof die zij er vervolgens weer met engelengeduld innaait. Er ontstaat dan weer een nieuw werk dat ontegenzeggelijk uniek is.
Terwijl we spreken zitten we voor een wand met schilderijen in wording van Hettie, die als serie ‘schuilen onder glas heet’. Het is een metafoor voor de nare tijd van nu. Voor een wereld waarin je weliswaar kunt proberen te schuilen, maar de beschutting eigenlijk van glas is. De wereld kan er door heen kijken en je altijd zien. We kunnen niet meer onzichtbaar zijn, want als we schuilen kunnen we alleen nog maar schuilen onder glas aldus Hettie. We komen over privacy en het internet te spreken en Catharina verwondert zich over alle informatie die mensen op het net delen. Hettie ziet het eigenlijk meer als iets dat je overkomt. Voordat je het weet staat je informatie in The Cloud, verzamelen mensen gegevens over je, zit je computer vol cookies en volgen anderen weer je sporen. Je leeft dan ook in een glazen huis.
De tentoonstelling wordt een combinatie van schilderijen en objecten. De materialen die gebruikt worden zijn zeer uiteenlopend: van foto’s tot aardappelschillen, en van lapjes stof tot metalen. Het belooft een spannende en uitdagende tentoonstelling te worden die de toeschouwer uitnodigt zelf de ‘witte’ vlekken in te vullen en de schoonheid van oude en herstelde en gereconstrueerde gebruiksvoorwerpen te bewonderen.
Deze expositie is te zien en vooral ook te beleven vanaf 9 januari tot en met 1 februari 2021 in de Voorhoutgalerie.
Michael Toorop