Het was 2014 toen bij ons in de laan de oude reuze-iepen werden gekapt om Duinoord een meer historisch verantwoord aanzicht te geven en de gevels van de ruim 115 jaar oude panden meer tot hun recht te laten komen. Het ging Christa en mij aan het hart om te zien hoe de grootse Iepen, die er decennia over hadden gedaan om majestueus te worden, in luttele tijd werden gerooid en verwijderd. Alleen aan het begin van de laan, voor het huis van een beroemde Haagse drummer, stond nog een oude iep fier overeind.
Het was juli 2015 toen we werden opgeschrikt door de op een na zwaarste zomerstorm uit de geschiedenis. Heimelijk waren we toch blij dat de twee iepen voor onze deur reeds waren gekapt, want de bomen met hun bladerige zomertooi vingen de woest wervelende windkracht 10 op. Het werd de iep bij de drummer dan ook teveel, en hij viel om met de wortels dwars door het nieuwe trottoir heen getrokken.
Na de renovatie werd de middenberm voorzien van vijf verschillende esdoorns, die we tot voor kort afdeden als staken. Voor jonge bomen best een redelijk formaat, maar niet te vergelijken met onze iepen. Het is niet dat we ze snel zagen groeien, maar door de jaren heen raakten we gewend aan de esdoorns en hadden visioenen over hoe ze er over een paar jaar uit zouden zien.
De klimaatverandering vergt inmiddels veel van onze esdoorns. Eerst werden ze zo wat ingevroren door de koudegolf in februari jl. om vervolgens gegrild te worden door opeenvolgende hittegolven. Onze esdoorns stonden in het voorjaar mooi en vol in het blad toen zich een lange periode van droogte aandiende. Nog nooit is er in vier maanden tijd zoveel meer water verdampt dan gevallen. De blaadjes van onze esdoorns kleurden dan ook bruin, krulden om de dunne takjes om uiteindelijk los te laten. Totaal uitgedroogd waren de blaadjes, die verpulverde en verkruimelde op de inmiddels woestijnachtige ondergrond. Het ging ons zodanig aan het hart, dat toen de bomen voor onze deur kaal waren we toch maar ’s avonds met emmertjes water probeerden te redden wat er te redden viel. Een boom kan wel enkele honderden liters per dag verslinden, dus onze reddingsactie leek een hopeloze druppel op de gloeiende plaat.
Gelukkig kwam gemeente ook in actie en een tankauto van de firma Konijnenberg heeft de jongelingen ook een aantal keer van water voorzien. Te laat, zei een van onze vrienden met groene vingers. Die bomen zijn al dood.
En terwijl de eerste serieuze regen nog moest vallen, begonnen onze dankbare esdoorns aan een tweede jeugd door weer uit te lopen alsof het maart was. Met hun tweede vers en jong groene bladerdek heeft de boom – with a little help of his friends – de eerste meteorologische extremen overleefd en de wil om te overleven getoond.
Inmiddels zijn we oprecht gehecht geraakt aan onze esdoorns.
Michael Toorop