Als een lawine komt de actie #metoo over ons heen. Op facebook zag ik zelfs onze buurvrouw voorbeelden geven van wat haar allemaal ooit is overkomen, gelukkig noemde ze geen namen. Iets dat Jelle Brandt Corstius ook probeerde, maar toen was toch het hek van de dam. De vermeende dader wordt namelijk bijgestaan door de notoire advocaat Peter Plasman en stapte zelf in de schijnwerpers. Deze Plasman grossiert in geruchtmakende zaken en is er als eerste bij om zijn diensten als pleiter aan te bieden. Zo heeft hij Patricia Paay vanwege haar uitgelekte plassexfilmpje bijgestaan evenals Arrold van den Hurk die bij miljoenenjacht op de stopknop drukte maar wilde doorspelen.
Het valt op dat het veelal voorvallen van jaren her betreffen en in de media wordt uitgevochten. Het welles nietes over de vraag of een seksuele handeling tussen twee volwassen mannen 15 jaar geleden verkrachting was hoort niet op de buis, maar in de rechtbank uitgevochten te worden.
Seksuele intimidatie en verkrachting is verwerpelijk, maar toch lijkt een verschil merkbaar of het slachtoffer een man of een vrouw is. Al meer dan 30 jaar maken rijen dames aantijgingen tegen bijvoorbeeld Bill Cosby, Harvey Weinstein en Donald Trump, maar vrouwe Justitia komt maar moeizaam op gang.
De impact van publieke aantijgingen door een man blijkt veel groter. De wereld van Kevin Spacey zakte binnen een week als een kaartenhuis in elkaar toen Anthony Rapp hem beschuldigde van aanranding en de met prijzen overladen acteur inmiddels zijn werk, inkomen, vrienden en leven kwijt is evenals de Nederlandse casting directeur Job Gosschalk.
Als het om de wereld van entertainment gaat kijk ik er eerlijk gezegd niet zo van op. Waarom spreekt men anders al sinds de jaren zeventig van het Gooise Matras.
De wereld is gelukkig veranderd en het grijze gebied wordt langzamerhand zwart wit. Wanneer is het flirten of belagen, misbruik maken van macht en status of misschien wel gebruik maken van looks en sexappeal.
We moeten natuurlijk voorkomen dat slachtoffers geen aangifte meer durven te doen of dat we van vermeende daders slachtoffers maken. Maar onze rechtspraak gaat ervan uit dat iemand onschuldig is totdat het tegendeel is bewezen. Dus tv-makers zoals Matthijs van Nieuwkerk Barbara Barend die Gijs van Dam publiekelijk voor rotte vis uitmaken lopen wat mij betreft te hard van stapel.
Wat de media betreft past terughoudendheid en voor justitie geldt juist doortastendheid en niet andersom.
Michael Toorop