De laatste dagen moest ik steeds denken aan het Stephen King’s Misery. Niet omdat we een paar miserabele weken achter de rug hebben of omdat het een nagelbijtende thriller is, een genre waar Christa en ik gek op zijn, maar omdat het gaat over de schrijver Paul Sheldon die de inspiratie miste om verder te gaan met zijn succesvolle boekenreeks Misery. Ik zou mij niet willen meten met de status van een schrijver en vrees ook niet het lot van de door James Caan gespeelde auteur. Gelukkig dreigt Christa mij niet mijn benen te verbrijzelen als er geen column van maximaal 400 woorden op het papier komt. Sterker nog zij adviseerde mij om voor vandaag niets te schrijven en vanavond alleen te komen luisteren.
De letterlijk betekenis van inspiratie is inademing, en in dat verband kan ik alleen maar denken aan de laatste expiratie (uitademing) van mijn moeder. Niet verwonderlijk dat het Christa en mij nog steeds aangrijpt, want wij hebben respectievelijk 40 en 60 jaar heel veel lief en gelukkig heel weinig leed met mijn moeder gedeeld.
Misschien moet ik me voor deze keer laten inspireren door de parabel van de boom. Er was eens een boom, een prachtige boom, ergens langs de waterkant, hoe die daar gekomen is weet niemand.
Het was al een oude boom, met veel takken. Zolang wij bestaan was die boom er al.
De boom vertaalde de stem van de wind in zacht geritsel en bij windstilte stond zij fier in ruste. ’s Winters was de boom kaal, en soms in de harde wind zwiepte haar twijgen en takken in afwachting van het nieuwe leven dat het voorjaar zou brengen. Dan zou het nieuwe groen aan de takken ontspruiten en de bloesems het leven vieren. In de zomer bood de boom ons weer bescherming tegen de hete zomerzon.
En zo ging het jaar in, jaar uit. Vier seizoenen, allemaal even bijzonder en mooi.
Maar… op zekere dag kwam er iemand met een zaag.
De takken schrokken en stopte spontaan met ruizen.
Het lot was onafwendbaar: de mooiste tak werd afgezaagd en meegenomen, nu een dode tak, voorgoed uit het leven van de boom weggesneden, weggevallen uit de schaduw en straks misschien wel vergeten.
Wat betekent immers een tak aan een hele boom?
Drie dagen later was de man van de zaag opeens weer terug, en de boom stond weer doodsangsten uit: wie treft het lot vandaag?
Maar kijk, de man ging zitten, aan de voet van de boom en… hij blies op de afgezaagde tak, die hij de panfluit noemde. Hij speelde een lied en de boom zag dat haar tak niet dood was, maar leefde. Leefde als nooit tevoren. In plaats van ritselen en ruizen floot ze nu de mooiste muziek.
Wij spitsen onze oren, en hopen dat ooit ook onze oren de panfluit kunnen horen.
Michael Toorop