Het is 21 maart 2018 toen ik Linda Goldynek de eerste keer ontmoette. We waren samen, met nog twee anderen buurtgenoten, lid van het kiesbureau in de Da Costaschool, welke verscholen ligt in de Hollanderstraat. Linda is al meer dan 20 jaar conciërge op deze Duinoordse basisschool, en dat kwam tijdens de verkiezingen goed uit. We werden namelijk als leden van het kiesbureau door haar behoorlijk in de watten gelegd, en dankzij haar enthousiaste verhalen vloog de dag om. Alle reden om haar nu eens voor ‘het Lopend Vuurtje’ te interviewen.
De Da Costaschool is van oorsprong een Protestants-Christelijke school en vindt haar identiteit in het geloof en in de Bijbel, maar staat zeker ook open voor kinderen met een andere achtergrond, religieus of niet-religieus. Het belangrijkste is om van de kinderen verantwoorde wereldburgers te maken, die respect voor elkaar en elkaars achtergronden hebben aldus Linda. De school besteedt ook aandacht aan andere religies, heeft een plusklas voor (hoog) begaafde kinderen en past ook ‘remedial teaching’ toe voor kinderen die juist wat extra individuele ondersteuning kunnen gebruiken. Met verve vertelt ze en het viel me op, evenals de vorige keer, dat ze echt van de school houdt. Het is dan ook een beetje haar school en het zijn allemaal ook haar kinderen. Andersom is het duidelijk dat de kinderen haar graag mogen en haar zeer zeker respecteren. Want ofschoon Linda van een lolletje houdt en een opgeruimd karakter heeft, is Juf Linda streng maar rechtvaardig. Door elkaar praten, voordringen of niet met twee woorden spreken is er niet bij.
(Quote: Het zijn allemaal lieve kindertjes. )
Linda is van oorsprong Britse, en kwam op 17 jarige leeftijd naar Nederland. Gewoon om de wereld te zien, en ja toen is ze blijven hangen. Ze ging eerst naar Rotterdam als au pair, vervolgens naar Antwerpen om alweer heel waar jaartjes geleden in Den Haag te belanden. Ze kent de school omdat haar dochtertje (op dat moment vier jaar) hier op school ging. Zij was destijds vrijwilligster in de peuterspeelzaal, toen een van de leidsters haar voorstelde om bij de administratie te checken of er misschien een vacature was. Linda ging als vrijwilliger naar boven en kwam – mede dankzij het Melkertbanenprogramma – als conciërge weer naar beneden.
Ze heeft geen ambitie om les te geven, want de baan als conciërge biedt haar d’r ultieme vrijheid. Dagelijks begint ze om 07.10 uur en sluit weer af om 17.00 uur. Woensdag gaat ze twee uurtjes eerder naar huis. Daarnaast zijn er nog vergaderingen of activiteiten in de school. Aan activiteiten ontbreekt het niet op de Da Costaschool. Terwijl wij gezellig praten in het kantoor van de directrice Marieke van Straten, is bijvoorbeeld groep 7 met de bus naar het Mauritshuis. Bij de naschoolse activiteiten krijgt de ene groep boksen, de andere type- of dansles en weer een andere groep bezoekt tuinen. Ervaringen opdoen is het motto. Uiteraard heeft de school ook zo de nodige feestjes en mogen sportdagen, musicals, kerstfeest en Sinterklaas met roetveegpieten niet ontbreken.
Zo komen we ook over ICT te spreken. Meteen staat Linda op en vraagt meester Thomas binnen. Thomas Loch is onderwijzer van groep 5 en de ICT-er van de school. Het doel van het ICT-leerprogramma is om de kinderen te motiveren om zich te interesseren voor automatisering en het programmeren. Daarnaast wil men de kennis optimaliseren en zorgen voor een gedegen basis. Van twee soorten robots heeft de school respectievelijk acht en vijf exemplaren gekocht. Door middel van een speciaal programma (Roboschool) op de ipad leren de kinderen de eerste stappen van programmeren door logisch na te denken. De leerlingen krijgen per twee les en vinden het geweldig. Hij geeft een kleine demonstratie en ook Linda en ik zijn enthousiast.
Linda vertelt verder over de school met haar 220 leerlingen. De school is echt een buurtschool en telt steeds meer leerlingen die kinderen zijn van expats. Omdat ze er al zo lang werkt komt ze nu in de situatie dat er leerlingen van oud-leerlingen op de school zitten. Ze vindt het heerlijk om deze ouders terug te zien, die als basisscholieren haar ook als conciërge hebben meegemaakt.
Niet zo lang geleden werd de school benaderd door een groep oud-leerlingen, die elkaar al 50 jaar niet hadden gezien. Ze wilden graag op een zaterdag bij elkaar komen. Geen probleem, Linda ontving en verwelkomde ze. Weer valt het woord heerlijk als Linda de sfeer beschrijft waaronder de 26 oud-leerlingen elkaar weer op school troffen. Helaas voor hen is de school in 2004 grondig gerenoveerd. Eigenlijk zijn alleen de gevel en de sportzaal nog origineel, maar van binnen is het verder een compleet nieuwe school. Ook is het personeel, inclusief de directrice, jong. De Da Costaschool heeft gelukkig een volledige bezetting aan leerkrachten, daar waar andere scholen soms met tekorten kampen. De schoen gaat evenwel wringen bij meerdere gelijktijdige ziektegevallen.
Terwijl we het gesprek afronden komen we nog even over de Brexit te spreken. Na dit opgeruimde gesprek was het niet verbazingwekkend dat Linda zich nergens zorgen om maakt. Het is jammer dat het zo loopt, maar zij heeft een dubbele nationaliteit en blijft met veel plezier en vol vertrouwen nog een aantal jaren conciërge op de Da Costaschool.
Bovenstaand artikel is geschreven voor het wijkblad ‘Het Lopend Vuurtje”.
Michael Toorop