Ditmaal ben ik te gast bij Prof. Dr. Jacob Moulijn die al bijna 30 jaar met zijn echtgenote Floor in het hart van Duinoord woont. De heer Moulijn is chemisch technoloog en houdt zich bezig met toepassingen van de chemie. Het is in de wetenschap goed om nieuwsgierig te zijn zegt hij, maar in mijn vakgebied gaat het er ook om praktisch toepasbare processen te ontwikkelen en dat kan op allerlei gebied.
Jacob Moulijn is afgestudeerd in Amsterdam en daar in 1986 als hoogleraar benoemd. In 1990 werd hij hoogleraar aan de TU in Delft en verhuisde – op fietsafstand van de TU – naar Duinoord. Aan de technische universiteit bouwde hij een nieuwe groep op – staf en studenten – en richtte zich op chemische processen, met name de ontwikkeling van katalytische, meer milieuvriendelijke processen. Daarnaast gaf hij gastcolleges aan diverse universiteiten in het buitenland, schreef vele boeken en honderden wetenschappelijke artikelen. In 2000 won hij de Simon Stevin Meesterschap prijs.
Na zijn emeritaat bleef hij zich met chemische processen bezighouden door middel van startups en adviseurschappen. We komen te spreken over duurzaamheid. Dat was ook het thema waardoor wij elkaar hebben ontmoet, namelijk op een lezing over duurzaamheid. De heer Moulijn is een groot voorstander van voorlichting en duurzame initiatieven, want het proces om te verduurzamen heeft tijd nodig. Bovendien is de kans van slagen groter als de vraag van onderop komt. De wil van de consument kan de producent sturen, zoals dat bij elektrische auto’s het geval is. Zo is het ook goed dat er afspraken zijn gemaakt tijdens de klimaatconferenties zoals tijdens Parijs 2015, want dat mobiliseert de mensen. Het is onzinnig te denken dat wij – als succesvolste zoogdier – met 10 miljard mensen op aarde kunnen leven zonder deze permanente schade toe te brengen, als we niet tijdig maatregelen nemen.
Volgens Moulijn is het opvallend hoe snel de ontwikkelingen in dit opzicht gaan. Alles lijkt sneller te gaan dan aanvankelijk verwacht, behalve misschien met batterijen. Dat vraagt veel tijd en echt hele goede batterijen die op grote schaal zijn te gebruiken zijn de eerste 10 jaar niet te verwachten. Op dit moment werkt kobalt in batterijen het beste. Maar kobalt heeft belangrijke nadelen. Het is namelijk schaars en giftig. Bovendien komt het uit politiek instabiele gebieden. We willen natuurlijk wel voorkomen dat de winning van kobalt in de productiegebieden meer milieuschade oplevert dan dat het bij ons oplost. Er zijn wel alternatieven, maar geen simpele.
Op de vraag wat wij in de wijk kunnen doen om duurzaamheid te promoten, denkt hij niet dat we veel meer kunnen doen dat we nu al doen (voorlichting, energiecoaches etc.). Het is mooi te zien dat er steeds meer zonnepanelen, oplaadpalen etc. bijkomen. Er ontstaat wel een probleem omdat we nu nog tegen hetzelfde tarief zelfopgewekte elektriciteit kunnen terugleveren aan de energieleverancier als dat wij er zelf voor betalen als we het afnemen. En dat gaat op termijn veranderen. Dat zou opgelost kunnen worden door zelf waterstof te generen, of een elektrische auto als batterij te gebruiken, dan wel een aparte batterij aan te schaffen zodat we in de avonduren onze eigen opgewekte energie kunnen gebruiken. Helaas zal het nog wel een paar jaar duren voordat dit kostenefficiënt kan gebeuren. Hetzelfde geldt voor het draadloos opladen van de auto of het gebruiken van inwisselbare accu’s.
Behalve over waterstof, elektriciteit en duurzaamheid komen we te spreken over kunst. We zitten te praten naast een bijzondere creatie van Lichel van den Ende, die vooral bekend is van zijn ‘wearable art’. Bovendien blijkt de oudoom van de heer Moulijn de kunstschilder en lithograaf Simon Moulijn te zijn. Ook hij studeerde in Amsterdam en verhuisde naar Den Haag. Simon Moulijn was niet alleen actief bij Pulchri Studio maar ook een van de medeoprichters van de Haagse KunstKring.
Michael Toorop