De succesvolle expositie “De Oriënt 2.0” vormde de basis van nieuwe of hernieuwde contacten tussen kunstenaars uit het Westen en uit het Midden-Oosten. Men sprak niet alleen over kunst, maar er werden ook levensverhalen en werk uitgewisseld. Een van die connecties was tussen Frederick Linck en Saad Jasim. Beiden gepassioneerde fotografen die met elkaar foto’s uitwisselden van kinderen uit Den Haag en Bagdad. Er zijn opvallend veel gelijkenissen in hun werk over stijlopvatting . Op grond daarvan spraken ze af een expositie te maken bij Pulchri. Samen met Fathel Neema en Gerard Schoneveld besloten ze de Klinkenberg daarvoor te huren. Fathel en Gerard kennen elkaar van de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag, waar Gerard werkzaam is en Fathel zijn opleiding heeft gevolgd. Ze zijn bewonderaars van elkaars werk.
Doel van de expositie is het werk van twee Westerse kunstenaars en twee kunstenaars uit het Midden-Oosten bij elkaar te brengen en hun werk en levens met elkaar te vergelijken. Wat doen oorlogservaringen met je en wat voor invloed heeft dat op je werk? Wat betekent het in een compleet andere cultuur terecht te komen en daar je weg te vinden. Boeiend is het om te constateren wat de verschillen zijn, interessanter is het om te zien wat de overeenkomsten zijn waarin men elkaar vindt.
Gerard heeft als inspiratiebron voor zijn werk de schoonheid van het leven. Hij is geboren op een schip onder de oude spoorbrug in Rotterdam. In een cadans van staal en stookolie zag hij jarenlang vanaf het dek het rivierenlandschap voorbij glijden. Hij was daar als jongentje al door gefascineerd en tekende landschappen die weerspiegelden in het water. Fathel, daarentegen, is gevlucht voor de ellende in zijn land en is na de Kunstacademie in Bagdad de opleiding ‘visual art’ aan de KABK gaan doen, waar hij Gerard leerde kennen. Fathel heeft geen vaste baan en is steeds op zoek naar werk en naar contacten, terwijl de heimwee naar zijn land en zijn familie aan hem blijft knagen.
Frederick is begin van de tweede wereldoorlog geboren, weet wat oorlog met je als kind doet, zijn werk valt onder “human interest”. Misschien geeft dat de overeenkomst tussen de foto’s van Saad en van Frederick. Saad fotografeerde de kinderen in Bagdad in oorlogsgebied, terwijl Frederick kinderen fotografeerde in afbraakwijken in Den Haag. Het verschil is evenwel dat de kinderen in Den Haag een dak boven hun hoofd hadden en in vrijheid konden buitenspelen en de kinderen die Saad op de foto zetten noch een veilige slaapplek noch in vrijheid konden spelen. Het is mooi te zien dat kinderen met elkaar gemeen hebben dat ze bij het moment leven en vaak lachend de lens in kijken. Het is dus niet altijd wat het lijkt.
Saad Jasim vertelde Frederick over zijn vader, die fotograaf was in oorlogsgebied. Toen deze overleed besloot Saad het werk van zijn vader voort te zetten. Hij ervaart dat hij geluk heeft in Nederland te zijn en dat zijn zoon nu het geluk heeft om in vrijheid in Nederland te kunnen opgroeien en een toekomst op te bouwen. Saad heeft het er moeilijk mee dat hij geen betaald werk in zijn vakgebied kan vinden.
Op de expositie toont Saad naast fotowerk een video die hij voor een filmfestival heeft gemaakt over de kansen van een gehandicapte jongen in Bagdad. Deze is door zijn handicap veroordeeld tot bedelen om wat te eten te hebben versus de kans die een gehandicapte in Nederland heeft om een carrière op te bouwen om in zijn eigen levensonderhoud te kunnen voorzien. Een contrasterende wereld vervat in 7 minuten film.
Evenals ‘ De Orient 2.0 “ wil deze expositie kunstenaars uit verschillende culturen bij elkaar brengen, verhalen en gedachten uitwisselen en verbindingen tot stand brengen.
Michael Toorop