Sinds mensenheugenis doet de overheid aan levensstijlbeïnvloeding. Zo werd er in de horeca een algeheel rookverbod ingesteld, zelfs in zaken zonder personeel. De pakjes werden voorzien van de meeste vreselijke foto’s of onherkenbaar wit gemaakt en mogen ook niet meer in het zicht bewaard
worden. Uiteraard moeten we ook de auto vaker laten staan, want fietsen is gezond. Nemen we toch de auto dan zijn autogordels en voor de kleintjes speciale kinderzitjes verplicht. In sommige landen zijn behalve gevarendriehoek, verbanddoos en lichtgevende vestjes ook een alcoholtester in de auto een must. Reclames voor roken en drinken zijn sterk aan banden gelegd, want de burger mag niet verleid worden. Naast alle lucratieve accijnzen om ons gezond te maken, wordt er ook druk gesproken over een vet- en suikerbelasting.
Het handhavingsbeleid is sowieso een gatenkaas. Gedogen zorgt altijd voor rechtsongelijkheid, dat geldt bijvoorbeeld ook in het verkeer. Als autorijder kun je op weinig genade van justitie rekenen als je iets fout doet, terwijl de fietsers in dit land ongestraft met losse handen kunnen rijden, bellen of sms-en tijdens het fietsen, met z’n drieën naast elkaar kunnen blijven rijden, zonder licht tegen de richting in over de stoep gaan terwijl ze nooit richting aangeven.
Naast het schimmige beleid over wietolie hebben ook andere homeopathische middelen het zwaar. Zo mag er op de bijsluiter of verpakking niet meer vermeld worden waar het middel voor gebruikt kan worden. Tja, dan wordt het natuurlijk voor de klant wel heel moeilijk kiezen. Sowieso heeft de staat het gebruik van zelfzorgmedicijnen aan banden gelegd.
Het enige wat je zo ongeveer nog kunt kopen is een paracetamolletje. Alhoewel? Onlangs was ik bij het Kruidvat om een paar doosjes paracetamol te kopen. Ik mocht er niet meer dan twee kopen, tenzij ik wilde opschrijven waarom ik meer nodig had, en dit voorzien van mijn adres en andere persoonlijke gegevens plus handtekening. Na enige aarzeling, besloot ik het bij twee doosjes te laten omdat ik niets wil opschrijven. Zonder blikken of blozen vraagt de juffrouw obligaat of ik nog vragen heb over het gebruik van het medicijn. Getergd zeg ik, nee. Gewoon in de mond doen, water drinken en alles doorslikken toch?
Al die betutteling gaat mij veel te ver.