Buiten ligt de eerste sneeuw van deze winter als ik aan een soort steigerhouten vergadertafel zit bij Malou Landré, die samen met Thijn Teeuwissen eigenaar is van ‘Idee aan zee’, en film- en documentaireproducent is. Eerlijk gezegd vindt Malou zich helemaal niet geschikt voor een interview, misschien is haar persoon wel niet zo interessant voor een artikel en bovendien blijkt ze zeer bescheiden als het om haarzelf gaat.
Malou woont bijna 25 met veel plezier in Duinoord. Ze is in die tijd eenmaal verhuisd in haar eigen straat. Een heerlijke en relaxte wijk. Van jongs af aan is zij gewend hard te werken. Kinderen naar de crèche en vele uren reizen tussen woonplaats Den Haag en werkplek mediastad Hilversum. Totdat in 2005 het idee wordt opgevat om samen met regisseur en programmamaker Toon Lampe een eigen bedrijf te beginnen.
Eerst werkt ze vanuit huis en in 2009 betrekt ‘Idee aan Zee’ een mooi pand aan de Thomsonlaan. Een geweldig punt van waaruit je het leven mooi kunt gade slaan. Zoals een paar maanden geleden met de kerstbomenverkoop. Heerlijk om te zien hoe moeders een kerstboom komen halen die onder geen beding met de fiets meegenomen kan worden. Of in de zomer als het terras aan de overkant vol zit. Een prachtige film van alledag vanuit je kantoorraam.
Alles lijkt voor de wind te gaat totdat Toon ziek wordt en in 2017 komt te overlijden. Ook voor Malou een reality check en een mokerslag. Voor haar was Toon niet zo maar een collega, door de intensieve samenwerking was de relatie misschien wel ’t beste te vergelijken met een soort tweede huwelijk dat naast haar echte huwelijk bestond.
Het koste haar de nodige inspanning om het verlies te boven te komen, maar gelukkig heeft Malou een goed team en een nieuwe sparringpartner gevonden in de persoon van Thijn. Hun bedrijf krijgt opdrachten van o.a. de rijksoverheid, bedrijven en het onderwijs.
Heerlijk werk. Nieuwe mensen ontmoeten en nieuwe werelden ontdekken, is het mooiste wat er bestaat voor haar. Ofschoon ze de opdrachten heerlijk vindt om te doen, maakt ze het allerliefste documentaires over onderwerpen die haar raken. Zij bedenkt de concepten en doet de regie.
Zo zijn ze nu bezig met een documentaire over een groep Indische vrouwen van tussen de 84 en 95 jaar die bijeen komen bij het fenomeen Toko Toet aan de Beeklaan. Deze gelegenheid is een van de oudste Toko’s van Den Haag en sinds twee generaties wordt hier Indisch eten gemaakt en verkocht. Sinds jaar en dag komen de dames iedere zaterdagmiddag bijeen bij Toko Toet om te eten en verhalen uit te wisselen. Dames die je normaal gesproken niet zou opmerken of vluchtig gedag knikt als je snel eten komt halen. Dames die een rijk verleden hebben, waar ze indringend over kunnen vertellen. In de film ‘Toko Toet, een plek van Indische ontmoetingen’ verhalen zij over de oorlog, de jappenkampen, de reis naar Nederland en het onderscheid dat er gemaakt werd tussen Nederlanders en Indische-Nederlanders. Over hoe ze uitgescholden werden als ‘poepchinees’ en ondanks het feit dat ze lang niet altijd met open armen werden ontvangen, toch weer hun leven op de rails kregen.
Malou en ik delen een Indische achtergrond en blijven ons verbazen over het onrecht dat veel Indische-Nederlanders is aangedaan. Salarissen die niet zijn betaald of schadevergoedingen die zijn achtergehouden en nooit een sorry. De oude generatie Indische-Nederlanders kunnen zich er niet over opwinden. Dat ligt niet in hun aard. Soedah, laat maar….
Levensverhalen boeien Malou, zoals het waargebeurde verhaal van Ellis en Bernie. Ze moest er gewoon een film over maken. Ellis Cohen Paraira en Bernie Spier waren in de oorlog 17 jaar toen ze smoorverliefd op elkaar waren. Ze zaten vaak op een bankje in Scheveningen te praten, lachen en ook te zoenen. Het is oorlog, en de dag komt dat ze afscheid moeten nemen. Ze beloven dat, als alle ellende voorbij is elkaar weer zullen ontmoeten op dit bankje. Na de oorlog wacht Ellis jarenlang elke dinsdagmiddag op ‘hun’ bankje. Maar Bernie komt niet meer terug. Malou grijpt dit verhaal aan om er een documentaire van te maken die als lesstof gebruikt kan worden op het VMBO. Hierdoor kunnen kinderen anno nu op indringende en beeldende wijze leren over discriminatie en de Jodenvervolging.
Terwijl we aan het praten zijn, krijgt Malou spontaan ideeën. Als bewoner van Duinoord kent iedereen wel straten en pleinen die vernoemd zijn naar componisten. Enige jaren geleden was er al een muziekfestival met muziek van deze componisten, maar waarom geen documentaire? Wie waren deze mensen en wat hebben ze voor anderen betekend. Hetzelfde heeft ze met standbeelden. Wie beelden ze uit en waarom en wie is de maker. In dat verband komen we te spreken over de treffende Indische Tantes op de ‘Fred’ van beeldhouwer Loek Bos.
Malou klinkt bevlogen en wil met haar werk graag iets betekenen in deze wereld, hoe klein dan ook. Ze vind het heerlijk om in een wereld te vertoeven die ogenschijnlijk niet de hare is, maar toch eigenlijk weer wel. Als je in Duinoord woont ben je verwend met mooie panden, prachtige straten en pleinen. En als je dan eens in de Schilderswijk bent, dan leer je relativeren. Je hoort vaak mensen praten over de Schilderswijk alsof het een gevaarlijke buurt is. Maar ze komt er graag, geniet van de verschillende culturen die daar merkbaar zijn en voelt zich er op haar gemak.
Het motto van ‘Idee aan Zee’ is ‘We maken films die hun werk doen – of je nu wilt inspireren, uitleggen of motiveren’, en zo bescheiden als Malou ook is, zijzelf is een bron van inspiratie, motivatie en overtuiging.
Michael Toorop